ด้านลบของบุญ และ "พลังเหนือบุญ"

สวัสดียามเย็นครับ มีเกร็ดเล็กๆ มาเม้าท์กันอีกแล้วคราวนี้เป็นเรื่องบุญ ที่หลายคนก็ชอบทำกันจังเลย อยากจะบอกว่า แท้จริงแล้ว "กรรมทั้งหลาย ไม่มีดีและชั่ว ในตัวมันเอง" นะครับ เราไปยึดเอง ปรุงแต่งเองว่านี่ดี นั่นชั่ว เลยเกิดมีกรรมดีกรรมชั่วขึ้นมา แท้แล้วมันก็มีเพียงก็แค่ "กรรม" เฉยๆ ทีนี้ เวลาเราอยู่ในมิติที่ต่ำ เช่น มิติที่สาม เราจะยึดติดความถูก-ผิด, ดี-ชั่ว ฯลฯ มาก เราก็จะเห็นกรรมมี กรรมดี, กรรมชั่ว และกรรมกลางๆ อะไรแบบนั้น แท้แล้วถ้ามองรอบด้าน รอบมิติเราจะเห็นว่าทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว ล้วนมี "สองด้านทั้งนั้นครับ" คือ กรรมดีก็มีทั้งด้านดีและด้านเสีย, กรรมชั่วก็มีทั้งด้านดีและด้านเสีย ไม่ต่างกันครับ ยกตัวอย่างเช่น เวลานาย ก. มีกรรมดีสนองผลมาก นาย ก. อาจหลงตัวเองกู่ไม่กลับ ในขณะที่ถ้านาย ก. ได้รับกรรมชั่วบ้าง นาย ก. ก็จะสำนึกตนแล้วเกิดปัญญาขึ้นมาได้ ก็มี, บางสถานการณ์ ถ้านาย ก. มีแต่กรรมชั่ว นาย ก. อาจไม่มีปัจจัยอะไรช่วยเหลือใครได้เลย เป็นได้แค่คนธรรมดาที่ได้แต่มองคนอื่นตกยาก ลำบากเหมือนตนเท่านั้น ถ้านาย ก. ได้รับกรรมดีบ้าง นาย ก. ก็จะมีโอกาสช่วยคนได้ เห็นไหมครับว่าทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว มันมีทั้งสองด้าน คือ ทั้งด้านดีและด้านเสีย ดังนั้น พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ที่ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า ล้วนไม่มีใครที่ต้องการบุญนั้นหรอกครับ สิ่งที่พระพุทธเ้จ้าทั้งหลายทำสืบๆ กันมาคือ "ทานบารมี" ไม่ใช่ "บุญ" นะครับ มันคนละอย่างกัน แบบฟ้ากะเหวเลย กล่าวคือ "บุญนี่มันเป็นผลของกรรมดี" แต่ "ทานบารมีเป็นกำลังจิตแห่งการสละได้" ครับ ยกตัวอย่าง พระราชาคนหนึ่งอาจมีอำนาจและเงินมากมายเขาเอาอำนาจและเงินไปสร้างอะไรมากมายเพื่อจะให้ได้บุญเยอะๆ ก็ทำได้ นี่เรียกว่า "ทำบุญมาก" ครับ ในขณะที่พระราชาอีกองค์กลับสละอำนาจและราชบัลลังก์ออกบวช นี่แหละเรียกว่า "ทานบารมี" ครับ ท่านเลยไม่มีบุญเท่ากับองค์แรก (ดูเหมือนองค์แรกจะฉลาดกว่านะครับ เพราะไม่สละอำนาจ เพื่อที่จะใช้อำนาจมาลงทุนสร้างบุญให้ได้เยอะๆ) ทว่า ผู้ที่จะได้ตรัสรู้ได้ ย่อมเป็นองค์ที่สอง (ที่สละอำนาจนั้น) ไม่ใช่องค์แรกครับ เข้าใจไหมครับ คำว่า "ทำบุญ" กับ "สร้างทานบารมี" มันต่างกันอย่างไร? ทีนี้คนที่ทำบุญมากๆ ก็อาจจะมีคนชอบมาก เพราะเป็นคนใจบุญ สร้างผลงานมาก มีผลงานอวดโชว์ใครได้เยอะ แต่ความเป็นจริงก็คือ "ไม่ใช่ทานบารมี" ครับ และจะไม่ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าครับ มันคนละเส้นทางกัน ไม่เช่นนั้น พวกเศรษฐีที่ทำบุญกับพระพุทธเจ้ามากๆ แข่งกันทำบุญนั้น คงได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเ้จ้ากันมากมายแล้ว แต่นี่มันไม่ใช่นี่ ใช่มั้ยละครับ


เอาละ หวังว่าท่านจะแยกแยะระหว่าง "บุญ" กับ "ทานบารมี" ได้ ยังมีอีกคำว่า "ความดี" ครับ เจ้าตัวนี้ มันเป็นเหมือนเครื่องปรุงที่ขาดไม่ได้ในการทำบุญเลย พอทำบุญแล้วก็จะต้องปรุงด้วยเจ้า ความดี นี้ลงไปทุกทีสิน่า ซึ่งผมกล่าวแต่แรกแล้วว่าในระดับมิติที่สูงกว่ามิติที่สามนั้น เขาพ้นจากกรงขังแห่งความดีและชั่ว, ถูกและผิดไปนานแล้ว แต่ถ้ายังมีคนที่อยู่ในมิติที่สามนี้อยู่ ก็ยังไม่พ้นถูกปรุงแต่งด้วยคำว่า ความดี ไม่ก็ความชั่ว ไปเรื่อยๆ ไม่จบไม่สิ้นแม้แต่การทำกรรมก็ปรุงต่อไปทั้งฝ่ายกรรมดีและกรรมชั่ว ทีนี้ ลองดูคนที่มี "บุญมาก" กับคนที่มี "ทานบารมีมาก" กัน ว่าเขาต่างกันอย่างไร? คนที่มีทานบารมีมาก เขามีพลังจิตที่สละได้มากมายครับ แต่คนที่มีบุญมาก อาจสละอะไรไม่ได้เลย แต่เขาก็ทำบุญเยอะ เช่น พอมีเงินก็เอาไปลงทุน แล้วแบ่งกำไรมาทำบุญได้มากมาย แต่ถ้าให้เขาสละทรัพย์สมบัติไปหรือ? ไม่มีทางครับ เขาทำไม่ได้ เพราะเขาไม่มีทานบารมี นั่นเอง ส่วนคนที่มีทานบารมี เขาสละได้ตั้งแต่ยังไม่ได้รับ เช่น พี่น้่องสองคน กำลังแย่งสมบัติพ่อกัน คนที่มีทานบารมีมากก็สละได้ทันทีครับ ก็เลยไม่มีเงินไปสร้างบุญ ส่วนคนที่เอาสมบัติไป ไม่ได้ทานบารมี แต่มีเงินมาก สามารถเอาเงินสร้างบุญได้มากมายครับ ด้วยเหตุว่า "ทานบารมี" เป็นสิ่งที่ทำได้ยากกว่าการทำบุญ ผลจึงทำให้พระพุทธเจ้านั้น เกิดได้ยาก มีน้อยจริงๆ ครับ ลองดูก็ได้คนในโลก จะมีสักกี่คนที่จะโง่พอจะเสียสละละครับ? หลายคนก็ฉลาดเกินไป (จนไม่อาจเป็นพระพุทธเจ้าได้) คิดว่าเอาสมบัติและอำนาจไว้ในมือตนก่อน แล้วเอาไปสร้างคุณงามความดี, ผลงานอวดโชว์ผู้คนให้ลุ่มหลงว่าคนดีเหลือหลาย และสร้างบุญได้อีกมากมาย แต่สุดท้าย "ตกกระป่อง" ล่วงแท่น ไม่ได้เป็นพระพุทธเจ้ากะเขาครับ


อ่ะ พล่ามมาเยอะแล้ว มีคนขัดแย้งในใจก็มาก จบไปเลยดีกว่า ฮ่าๆๆ